DE KUNST VAN HET WEGLATEN

Het brein is een wonderlijk systeem. In het eerste blok van de hypnose-opleiding leerde ik het al: zodra er informatie binnenkomt, wordt dat meteen bewust en onbewust gé-ni-aal verwerkt, maar daarbij vervormt en generaliseert het brein informatie en het brein laat informatie weg. Denk aan getuigenverklaringen; want hoe betrouwbaar zijn die als vijf mensen naar hetzelfde voorval kijken, maar daarna vijf verschillende verhalen vertellen en een week later zijn die verhalen nog meer vervormd. Niets menselijks is ons vreemd. Of het generaliseren van een gedachte of overtuiging, of concreter van een handeling: als je op de ene fiets leert fietsen, kan je dat daarna op vrijwel alle tweewielige constructies met een stuur en pedalen. Lang leve het generaliseren!
De strategie van het brein ‘Weglaten’ haakte bij mij het minste aan, ik geloofde prima dat dat zo werkte, maar kon me er verder niet héél veel bij voorstellen. Tot vandaag.

Vuilnisbakkie
Gisteravond ging ik met mijn hond Sabi (een hele lieve, maar een tikkie onzekere Stafford) naar een nieuw hondenspeelveldje. Ik was zelf niet helemaal in de juiste staat; ik was onrustig en opgetogen door een mini-verhuizing, lekker druk in m’n hoofd en m’n lijf dus. Niet helemaal handig als je weet dat als Sabi op een veldje is en er zouden andere honden het veld opkomen, dat ik dan Kalm en Assertief moet zijn om haar goed te kunnen begeleiden. Dat was ik totaal niet. Ik was zelf onrustig en voortdurend de omgeving aan het scannen, om maar te zorgen dat ik niet verrast zou worden door andere honden. Op een gegeven moment kreeg ik de gedachte “hmmm, als ze dadelijk gaat poepen, waar kan ik het zakje dan weggooien?”, maar terwijl ik dat dacht, was ik nog steeds de omgeving aan het scannen. Het viel me op dat ik geen één vuilnisbak zag. Niet op het veldje en niet in de directe omgeving. Ik vond het maar raar, want... ze willen toch juist dat iedereen het netjes opruimt? Uiteindelijk onverrichter zaken naar huis, dus ik had die dag gelukkig geen vuilnisbak nodig.
Vanochtend togen we wéér naar datzelfde veldje. Dit keer was ik uitgeslapen, had goed ontbeten en was weer in mijn normale doen: Kalm en Assertief.
Sta ik op dat veldje... wil ik op het bankje gaan zitten... hetzelfde bankje waar ik de dag ervoor meerdere malen naar heb gekeken met de gedachte “toch vreemd dat hier geen vuilnisbakkie naast staat”. En wat denk je: er staat gewoon een vuilnisbak, bij de uitgang staat een vuilnisbak en verderop in het park staan nog meerdere vuilnisbakken. Ze zagen er niet uit alsof ze er pas nét neergezet waren, dus ik twijfel behoorlijk aan mijn waarneming van de dag ervoor.

Ninja-ogen
Maar ja, ook niet zo gek van dat geniale brein van mij. Want tijdens dat onrustige scannen, op eventuele andere honden, scannen op eventueel GEVAAR! stonden al mijn zintuigen op scherp, mijn ogen waren als Ware Ninja’s alle informatie aan het scannen en verwerken en daarbij waren vuilnisbakken blijkbaar totáál niet relevant. Dus die zag ik niet.
Kun je nagaan... deze situatie, die in de basis niet heel enerverend is, heeft er wel voor gezorgd dat ik me nu héél bewust van ben geworden, van die theorie “je brein laat informatie weg” die in mijn opleiding heb geleerd. Nu in de praktijk, snap ik ‘m niet alleen rationeel, maar is het kwartje ook nog eens echt gevallen.
Dus stel je maar eens de vraag als je héél erg gefocust zoekt naar dat éne (bijv. een antwoord, bevestiging, oplossing, etc.) : “wat is dan al het andere wat je niet ziet?”

Hypnotische groet,

Madelief

16/6/2022